سخن از معصوم ترین بخش آموزش و پرورش یعنی دانش آموز اســــــــت که ازدولتی سر او معلم سر کار می رود،مدیر دم و دستگاهی به هم می زند و مسئولان ادارات هر کدام یلی برای خود می شوند.
دانش آموز در حال حاضر بی شباهت به موش آزمایشگاهی نیست چرا که برنامه هایی که از بالا دیکتــــــــه می شود توسط مدیر نامفهوم تر و به واسطه ی معلم به شیوه ی آزمایش و خطا به وی انتقال می یابد.هر چند که ساختار آموزش و پرورش ظاهرا بر عملگرایی تاکیــــــد دارد اما به واقع این تئوربها هستند که به عناوین گوناگون به خورد دانش آموز داده می شوند.
بیشترین اشکال نیز به عدم تناسب محتوای تدریس و شیوه ی آموزش منتهی می شود.معلمین به واسطه ی آموزشهای ناقصی که دریافت می کنند عملا در انتقال مفاهیم ناموفق هستند و عواملی مثل عدم توانایی در کاربرد وسایل کمک آموزشی،دلسردی،عدم تناسب بین فعالیت معلمین با دریافت حق الزحمه،ناهماهنگی بین اعضای سیستم آموزشی،بی تفاوتی ها،فقر فرهنگی و نبود امکانات همه دست به دست هم داده اند تا فرایند مطلوبیدر آموزش و پرورش حاصل نگردد.
عدم موفقیت ناشی ازهرچه باشد این دانش آموزان هستند که بیشترین متضرر این مقوله می باشند.آنهـــــــــا بی گناهانی هستند که باید تاوان نابسامانی های فرادستان خود را بپردازند.ناکارآمدی آموزش دولتی سبب شده که مدارس پولکی یا به اصطلاح غیر انتفاعی قارچ گونه سر بر آورند و بدیهی است که وقتی پای پول در میان باشد معلمین برای به صرفه بودن نوع فعالیتــشان و متمولین هم برای گرفتن نتایــــــج بهتر از آن استقبال می نمایند.این نیز خود دلیلی برای تبعیض بین دانش آموزان سراسر کشور می شود.
به هر روی دانش آموز به مثابه ی زمینی بکر است که مستعد دریافت هر گونه آموزش می باشد و این نوع آموزش و نحوه ی انتقال می تواند در سرنوشت نامبرده نقش مهمی ایفا نماید.
اگر نانخوران دولتی سر دانش آموزهر کدام به این مهم برسند که رزق و روزیشان بسته به همان دانش آموز است بی شک در یکایک مراحل آموزش جدی تر و موفق تر عمل خواهند نمود.